ماده 160 قانون مدنی

هر کس در زمین خود یا اراضی مباحه به قصد تَمَلُک قنات یا چاهی بکند تا به آب برسد یا چشمه جاری کند مالک آب آن می‌شود و در‌ اراضی مُباحه مادامی‌ که به آب نرسیده تَحجیر محسوب است.

تفسیر ماده 160 قانون مدنی

+ مطابق ماده 160 قانون مدنی، کندن چاه یا احداث قنات در اراضی مباحه در صورتی که به آب برسد یا در چشمه آب جاری گردد، حیازت محسوب و سبب تملک آب است. اما اگر کسی در ملک شخصی خود چاهی بکند یا قناتی احداث نماید تا به آب برسد یا در قنات آب جاری گردد او نیز، بنابر نظام قانون مدنی مالک آب محسوب می شود، ولی می توان گفت: این مساله مربوط به حیازت مباحات نیست بلکه مالکیت آب ناشی از مالکیت زمین و تابع آن است، چه مالک زمین، به موجب ماده 38 قانون مدنی، مالک فضای محاذی آن تا هر کجا بالا رود و همچنین مالک زیر زمین و آنچه در اعماق زمین است می باشد، مگر آنچه را که قانون استثناء کرده باشد.[1]