ماده 291 قانون مجازات اسلامی

جنایات شبه عمدی

جنایت در موارد زیر شبه عمدی محسوب می‌شود:

الف) هرگاه مرتکب نسبت به مجنی علیه قصد رفتاری را داشته لکن قصد جنایت واقع شده یا نظیر آن را نداشته باشد و از مواردی که مشمول تعریف جنایات عمدی می‌گردد، نباشد.

ب) هرگاه مرتکب، جهل به موضوع داشته باشد مانند آنکه جنایتی را با اعتقاد به اینکه موضوع رفتار وی شیء یا حیوان و یا افراد مشمول ماده (۳۰۲) این قانون است به مجنی‌علیه وارد کند، سپس خلاف آن معلوم گردد.

پ) هرگاه جنایت به سبب تقصیر مرتکب واقع شود، مشروط بر اینکه جنایت واقع شده یا نظیر آن مشمول تعریف جنایت عمدی نباشد.

ماده 292 قانون مجازات اسلامی ماده 290 قانون مجازات اسلامی

تفسیر ماده 291 قانون مجازات اسلامی

+ با مقایسه بند «پ» ماده ۲۹۰ با بند «الف» ماده ۲۹۱ چنین استنباط می‌شود که:

بند «پ» ماده ۲۹۰ علت مرگ «وضعیت مجنی‌علیه» و یا «وضعیت خاص زمانی و مکانی» می‌باشد.

در جنایت شبه عمدی، مرتکب قصد انجام رفتاری را نسبت به مجنی علیه دارد یعنی عاملا عامدا و با میل و اراده اقدام به انجام عمل می‌نماید، اما نتیجه حاصل از آن کار را قصد نمی‌کند.

در حالی که در بند «پ» ماده ۲۹۰، مقنن آگاه بودن مرتکب به وضعیت نامتعارف مجنی علیه یا وضعیت خاص مکانی و زمانی را شرط عمدی محسوب شدن جرم مرتکب تلقی می‌کند و این آگاهی و توجه مرتکب باید اثبات گردد و اگر این شرط اثبات نشود، عمل مرتکب جنایت عمدی نبوده بلکه جنایت شبه عمدی خواهد بود.[1]