عقد ودیعه (مواد 607 تا 634 قانون مدنی)

تعریف ودیعه (607)

+ ودیعه عقدی است که به موجب آن یک نفر مال خود را به دیگری می‌سپارد برای آنکه آن را مجاناً نگاه دارد.

← ودیعه‌گذار مُودِع و‌ ودیعه‌گیر را مُستودع یا امین می‌گویند.

+ تعریف دکترین از ودیعه: عقدی است که به موجب آن برای نگاه داری مجانی از مالی به دیگری نیابت داده می‌شود.

نکته: نام دیگر مستودع، «وَدَعی» می‌باشد.

نکته: در تعریف عقد ودیعه می‌توان گفت، عقدی است که طی آن مالک یا نماینده او از دیگری می‌خواهد از مال او به طور مجانی نگهداری کند و مورد قبول واقع می‌شود.

نکته: ودیعه، هم در اموال منقول و هم در اموال غیرمنقول جاری می‌شود.

نکته: مستودع نمی‌تواند الزام مودع را به تحویل مال مورد ودیعه بخواهد.

لزوم قبول (608)

نکته: در ودیعه، قبول امین لازم است، اگر چه به فعل باشد.

مالکیت مودع (609)

نکته: کسی می‌تواند مالی را به ودیعه گذارد که مالک یا قائم‌مقام مالک باشد و یا از طرف مالک صراحتاً یا ضمناً مجاز باشد.