عقد عاریه (مواد 635 تا 647 قانون مدنی)

تعریف عاریه (635)

+ عاریه عقدی است که به موجب آن احد طرفین به طرف دیگر اجازه می‌دهد که از عین مال او مجاناً منتفع شود.

← ‌عاریه دهنده را معیر و عاریه گیرنده را مستعیر گویند.

نکته: مستعیر، اجازه انتفاع از مال مورد عاریه پیدا می کند.

نکته: در عاریه، برخلاف حق انتفاع، به سود مستعیر حق ایجاد نمی‌شود و انتفاع بر مبنای اباحه و اذن است. و عقد عاریه صرفا اباحه آور است.

نکته: عاریه نیز مانند ودیعه رایگان است، ولی شرط عوض در آن می‌توان کرد.[کاتوزیان،م635] پس شرط عوض در عاریه، با مجانی بودن آن منافات ندارد.

اهلیت و مالکیت معیر (636)

ماده 636 قانون مدنی: عاریه دهنده، علاوه بر اهلیت باید مالک منفعت مالی باشد که عاریه می‌دهد، اگر چه مالک عین نباشد.

نکته: ممکن است معیر، مالک عین نباشد.

موضوع عاریه (637)

ماده 637 قانون مدنی: هر چیزی که بتوان به ابقاءِ اصلش از آن منتفع شد، می‌تواند موضوع عقد عاریه گردد. منفعتی که مقصود از عاریه است منفعتی است که‌ مشروع و عقلائی باشد.

انفساخ عاریه به فوت (638)

ماده 638 قانون مدنی: عاریه عقدی است جایز و به موت هر یک از طرفین منفسخ می‌شود.

نکته: عاریه، به موت، جنون و سفه هر یک از طرفین منفسخ می شود.

نکته: در عاریه زمین برای دفن میت، معیر هر وقت بخواهد می تواند عقد را بر هم بزند.

نکته: اگر در عاریه زمین برای دفن میت به موجب حکم قانون یا به موجب حوادث قهری، میت از زمین بیرون آید، معیر می تواند مانع از دفن مجدد آن شود.