عقد حواله (مواد 724 تا 733 قانون مدنی)

تعریف حواله (724)

+ حواله عقدی است که به موجب آن طلب شخصی از ذمه مدیون به ذمه شخص ثالثی منتقل می‌گردد.

← ‌مدیون را مُحیل، طلبکار را مُحتال، شخص ثالث را مُحال‌علیه می‌گویند

+ اوصاف حواله:

۱) حواله یکی از عقود معین است.

۲) اثر حواله، انتقال دین از ذمه محیل به شخصی ثالثی است که حواله بر عهده او صادر می‌شود.

۳) حواله عقدی تبعی است و تنها در صورتی واقع می‌شود که محیل مدیون به محتال باشد.

تحقق حواله (725)

نکته: حواله محقق نمی‌شود مگر با رضای مُحتال و قبول مُحال‌علیه.

لزوم دین محیل به محتال (726)

نکته: اگر در مورد حواله محیل مدیون محتال نباشد، احکام حواله در آن جاری نخواهد بود.

حواله بر محال علیه بری (727)

نکته: برای صحت حواله لازم نیست که مُحال‌علیه مدیون به محیل باشد. در این صورت، محال‌علیه پس از قبولی در حکم ضامن است.